film ten należy traktować jako parabolę. Nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniem, iż są to karykatury. Jest tu ukazana przede wszystkim rola kobiety przy mężczyźnie przeżywającym kryzys (pomijając przyczynę). Kobieta jako ta dająca życie może być równiej "matką" nowych rozdziałów i zwycięstw swoich mężczyzn i w ogóle ludzi, których spotyka na swej drodze. Kobieta jako stojąca przy Adamie Ewa, pomoc i podpora. I tu nic się nie dewaluuje.

Co Ty opowiadasz w ogóle? Wręcz przeciwnie. Co mnie niesamowicie zaskoczyło, wręcz uderzyło jak obuchem w głowę to fakt jak bardzo aktualny jest to obraz. Jak aktualne są dialogi, jak prawdziwe i świeże są poruszane problemy, osobiste tragedie, wyobcowanie... Nawet po prawie 60 latach wcale nie czuć, że problemy postaci są przebrzmiałe czy wydumane. Więcej, oglądając miałam wrażenie jakby takie sceny mogły rozgrywać się tuż obok mnie, np. u sąsiadów ;) Williams poruszał tematy tabu z wielkim wdziękiem.
Wiem że Ty tu się skupiłaś bardziej o podporządkowaniu kobiet wobec mężczyzn, ale dziś przecież też tak jest. Dokładnie tak. Z mnóstwem takich przypadków się spotykam, gdzie kobiety (nawet pozornie bardzo niezależne, silne charakterne) są wciąż pod (bardzo często zgubnym) wpływem swoich facetów. Zwykle słabszych psychicznie. Czasy się zmieniają, ludzie nie.

dla mnie taki odbiór filmu jest niemożliwy :)

"Kotka..." zapewnia mi wrażenia takie, jakie zaserwować może tylko karykatura.

pozdrawiam.

Bardzo dziwne, kompletnie nie rozumiem takiego postrzegania, ale cóż;) Może masz takie w życiu szczęście, że nie widzisz/lub nie spotykasz wokół siebie takich przypadków. Też pozdrawiam.

WhiteDemon nic dodać nić ująć, dokładnie tak samo odbieram ten film. Mimo upływu lat on jest zupełnie aktualny i "na serio". Oczywiście jest momentami nieco zabawny i groteskowy, ale mimo tego ani przez chwilę nie traktowałem "Kotki" niepoważnie. Na pewno na długo zostanie mi w pamięci rozmowa Brick'a Pollitt'a z własnym ojcem o alkoholizmie, zakłamaniu i braku miłości od ojca. Po tym co napisała khedes ona w pierwszym poście przypominał mi się polski klasyk "Tato" Macieja Ślesickiego. Wg mnie to "Tato" jest przykładem nieautentycznej karykatury, "płaskich" postaci i bylejakości mimo poważniej tematyki. "Kotka" wręcz przeciwnie.

Dokładnie tak, więc ja tam zarzutów koleżanki z góry nie rozumiem, ale cóż - nie muszę;)
Ale bardzo miło że Ty się zgadzasz:)